Bractwo Liderów to szlacheckie stowarzyszenie o charakterze patriotycznym i międzynarodowym

Uroczystości Patriotyczne

13 maja 2017 roku
w Piotrawinie na Lubelszczyźnie 

W sobotę 13 maja 2017 roku w miejscowości Piotrawin na Lubelszczyźnie odbędą się kolejne Uroczystości Patriotyczne Bractwa.

Na uroczystości złożą się: msza św. w intencji Ojczyzny i Bractwa - w Sanktuarium Świętego Stanisława, odwiedzenie grobu wskrzeszonego w XI wieku rycerza Piotra herbu Jastrzębiec, słynnej lipy, pomnika Św. Stanisława wskrzeszającego rycerza Piotra, zabytkowego kościoła, przykościelnego muzeum i Pałacu Piotrawin, uroczystość patriotyczna - w Pałacu Piotrawin, uroczysty obiad - w Pałacu Piotrawin. Na pierwszym planie: widok na kaplicę z grobem rycerza Piotra. Od lewej w tle: kościół w Piotrawinie, zbudowany w XV wieku na miejscu wcześniejszych świątyń.

   Miejscowość Piotrawin leży na Lubelszczyźnie, nad malowniczym brzegiem Wisły, w Gminie Łaziska, na południe od Kazimierza Dolnego, niedaleko zbudowanego w ostatnim czasie mostu przez Wisłę w miejscowości Kamień.

   Piotrawin posiada wielkie tradycje historyczne. W XI wieku miejscowość ta (szczególnie miejscowa warownia, której pozostałością jest Pałac Piotrawin) należała do możnego rycerza Piotra herbu Jastrzębiec, właściciela szeregu okolicznych wsi.   

Nasza patriotyczna uroczystość związana jest z niecodziennym wydarzeniem – słynnym wskrzeszeniem w XI wieku właśnie tu, w Piotrawinie, przez Patrona naszej Ojczyzny Polski i zarazem naszego Bractwa biskupa Stanisława zmarłego rycerza Piotra herbu Jastrzębiec.       Na ilustracji herb Jastrzębiec, nadany - według tradycji - przez  Bolesława Chrobrego w 999 roku rycerzowi o imieniu Jastrzębiec, za zasługi w zdobyciu twierdzy na górze, nazwanej Święty Krzyż. Potomkowie tego rycerza byli później właścicielami wielu dóbr w całej Polsce i podporą władzy Piastów, między innymi stanowili trzon drużyny króla Bolesława Śmiałego.

W 1074 roku, trzy lata po śmierci, rycerz ten został wskrzeszony do życia przez biskupa krakowskiego Stanisława (1030-1079). Świadkami tego wydarzenia była wielka liczba osób, wśród nich główni dostojnicy państwowi i sam król Bolesław Śmiały (1042-1081).      Warto podkreślić, że jest to jedyne na świecie poza Palestyną miejsce, znane ze wskrzeszenia zmarłego człowieka. Wydarzenie to nastąpiło na oczach wielkiej liczby osób, i zostało odnotowane w różnych kronikach.      Wskrzeszenie zostało oficjalnie uznane za cud przez Kościół rzymskokatolicki. Warto dodać, że cud w Piotrawinie, właściwie udokumentowany, był koronnym argumentem przy omawianiu kwestii istnienia duszy na powszechnych soborach Kościoła katolickiego, między innymi w Bazylei (1431-1445).     Uczestnicy uroczystości przy grobie rycerza Piotra w Piotrawinie. Tu od wieków modlą się pielgrzymi o przywrócenie i zachowanie zdrowia.

"Powtórny pogrzeb Piotrawina" sarmacki obraz z 1668 roku, przedstawiający wzmiankowane wydarzenie w realiach i strojach z XVII wieku.         Tego samego dnia rycerz Piotr został - na jego prośbę - powtórnie pochowany w rodzinnym grobie w Piotrawinie.      Badania archeologiczne wykazały, że w historycznym grobie rycerza Piotra w kaplicy, ukazanej tu na kilku fotografiach, znajdują się szkielety czterech osób z XI wieku: mężczyzny (przypisywany rycerzowi Piotrowi), kobiety (jego żony), mężczyzny (prawdopodobnie ojca rycerza Piotra), kobiety (prawdopodobnie matki rycerza Piotra).

   W 1253 roku biskup Stanisław - z inicjatywy władcy krakowskiego i sandomierskiego Bolesława V Wstydliwego (1226-1279), jego żony św. Kingi (1234-1292, córki króla Węgier Beli IV) i biskupa krakowskiego Jana Prandoty (1200-1266, z możnego rodu Odrowążów) - został kanonizowany (uznany za świętego) i ogłoszony przez Stolicę Apostolską (papieża Innocentego IV, pontyfikat: 1249-1254) Patronem Polski.

   Wydarzenie to miało ogromne znaczenie dla naszej Ojczyzny, ponieważ dokonało się w szczytowym okresie rozbicia dzielnicowego Polski na drobniutkie państewka w połowie XIII wieku, kiedy mało kto wierzył w odrodzenie Polski, a sąsiedzi ze wszystkich stron czynili wszystko, aby państwo polskie już się nie podniosło.

Od lewej: mapa ukazująca rozbicie dzielnicowe kraju w chwili ogłoszenia Św. Stanisława Patronem Polski.

Od prawej: tablica obok grobu rycerza Piotra z najważniejszymi datami dotyczącymi Św. Stanisława.

   Na kanonizację biskupa – ku jego czci napisany został przez Wincentego z Kielczy (1200-1262; dominikanina i kanonika krakowskiego z możnego rodu Odrowążów) słynny pierwszy polski hymn narodowy Gaude mater Polonia (Raduj się, Matko Polsko). Po raz pierwszy został wykonany w Krakowie (w katedrze na Wawelu) podczas uroczystości kanonizacyjnych św. Stanisława 8 maja 1254 roku.

   Utwór miał też znaczenie militarne, ponieważ od tamtej pory hymn ten śpiewało rycerstwo polskie, ale tylko po odniesionym zwycięstwie.

   Na wspomnianych uroczystościach kanonizacyjnych w 1254 roku zgromadził się w Krakowie kwiat polskiej elity. Obecni byli między innymi najważniejsi ówcześni książęta państw dzielnicowych:

1. wymieniony władca krakowski i sandomierski Bolesław V Wstydliwy,
2. władca wielkopolski Przemysł I (1220-1257),
3. władca mazowiecki Siemowit I (1215-1262),
4. władca kujawski, sieradzki, łęczycki i dobrzyński Kazimierz I (1211-1267),
5. władca opolsko-raciborski Władysław (1225-1282).  

Naturalnej wielkości pomnik Św. Stanisława wskrzeszającego rycerza Piotra, znajdujący się przed kościołem w Piotrawinie. W tle widoczna flaga Polski, co jest ewenementem przy kościołach. Symbolizuje znaczenie piotrawińskich wydarzeń dla Ojczyzny.   Wskrzeszenie rycerza Piotra symbolizuje wskrzeszenie-odrodzenie państwa polskiego.   Ogłoszenie Św. Stanisława Patronem Polski w 1253 roku tchnęło w polskie społeczeństwo wiarę w odrodzenie państwa polskiego, która zaowocowała faktycznym odrodzeniem Polski (poprzez zjednoczenie jej najważniejszych dzielnic) przez Władysława Łokietka.

   Ogłoszenie w XIII wieku biskupa Stanisława Patronem Polski skonsolidowało polskie społeczeństwo oraz tchnęło w polski naród wiarę nie tylko w odrodzenie Polski, ale w ogóle w istnienie narodu polskiego, w co wielu już wątpiło.

To właśnie z powodu symbolicznego związku ze wskrzeszeniem - odrodzeniem Polski, z czego mało kto zdaje sobie sprawę, Św. Stanisław uznany został za najważniejszą postać w państwie polskim.     Najlepszym dowodem na to jest umiejscowienie w centralnym miejscu Katedry Wawelskiej jego grobu, przed którym modlili się wszyscy władcy Polski - o pomyślność Ojczyzny.     Wokół grobu - ołtarza Św. Stanisława znajdują się groby najwybitniejszych władców Polski, między innymi Władysława Łokietka, Kazimierza Wielkiego i Władysława Jagiełły.   Tu składano też jako wota najważniejsze polskie zdobycze wojenne, np. chorągwie zdobyte pod Grunwaldem 1410 i Wiedniem 1683.

   Wydarzenie to uświadomiło też w całym ówczesnym chrześcijańskim świecie - w całej Europie, że skoro Polska ma oficjalnego świętego patrona, i to miejscowego – wywodzącego się z narodu polskiego, to znaczy, że istnieje, pomimo rozbicia dzielnicowego i knowań wrogów zewnętrznych i tych najgroźniejszych – wewnętrznych (o korzeniach niemieckich i żydowskich).

    Zdając sobie sprawę z doniosłości tych kwestii, w XVIII wieku – w okresie stopniowego upadku Polski, ówczesny biskup krakowski Kajetan Sołtyk (1715-1788) postanowił zbudować właśnie w Piotrawinie największą w kraju świątynię – w intencji odrodzenia Narodu i Ojczyzny.
 
     Zgromadził już materiały budowlane, których pozostałości znajdują się do dziś w Piotrawinie, ale wtedy został – wraz z kilkoma współpracującymi z nim senatorami – „aresztowany” przez ambasadora Rosji i podstępnie wywieziony na zsyłkę do Rosji. Wrogowie Ojczyzny (zewnętrzni –   z ościennych państw i wewnętrzni – płatni zdrajcy) doskonale bowiem zdawali sobie sprawę, że inicjatywa ta może faktycznie doprowadzić do przebudzenia się polskiego narodu.

Wiktor Niedziałek opowiada mało znaną historię budowy w Piotrawinie największej świątyni w Polsce.   W XVIII wieku rozpoczął jej budowę biskup krakowski Kajetan Sołtyk - w intencji odrodzenia upadającej Ojczyzny, niszczonej i sprzedawanej przez ówczesnych zdrajców, sprzedawczyków i szabes-gojów.     Pozostałościami są ogromne podstawy do kolumn tej świątyni, z których jedna widoczna jest na pierwszym planie po prawej.

Kajetan Ignacy Sołtyk herbu Sołtyk (1715-1788) biskup krakowski w latach 1758-1788 i równocześnie książę siewierski. Zwolennik odrodzenia Rzeczypospolitej, przeciwnik Żydów, Familii Czartoryskich, króla Stanisława Augusta Poniatowskiego i obecności w Polsce wojsk rosyjskich.                          W 1753 roku, będąc koadiutorem kijowskim,                     wszczął proces w Żytomierzu przeciw 33 Żydom                         o mord rytualny dziecka chrześcijańskiego.   Trzynastu z nich skazano na męki i śmierć. W 1767 roku został na rozkaz posła Rosji Nikołaja Repnina porwany (wraz z trzema innymi senatorami) i wywieziony na zesłanie do Kaługi (1767-1773). Ten głośny gwałt na Rzeczypospolitej był bezpośrednią przyczyną zawiązania Konfederacji Barskiej (1768-1772).   Wróciwszy w 1773 roku, entuzjastycznie witany przez naród, próbował organizować opór przeciw uznaniu pierwszego rozbioru. W 1782 król Stanisław August Poniatowski i Rada Nieustająca ("rząd polski", powołany w Rzeczypospolitej w 1775 roku pod wpływem carycy Katarzyny II, według projektu ambasadora rosyjskiego von Stackelberga) ubezwłasnowolnili biskupa, ogłaszając, iż postradał zmysły. Wywołało to kontrowersje w narodzie i na sejmie w tym roku.

Od wieków do grobu wskrzeszonego rycerza Piotra odbywają się pielgrzymki z modlitwami w różnych intencjach, zwłaszcza zachowania zdrowia i uzdrowienia. Odnotowano tu ogromną liczbę wyleczeń z różnych chorób, wobec których lekarze byli bezradni.      Ich namacalną pamiątką jest największy w Polsce i zarazem w Europie zbiór zabytkowych obrazów wotywnych, fundowanych przez uzdrowione osoby, znajdujący się w tutejszym Muzeum.       Naturalnej wielkości posąg pielgrzyma modlącego się o zdrowie, znajdujący się przy kaplicy grobowej rycerza Piotra w Piotrawinie. Od lewej w tle budynek Pałacu Piotrawin.

Główna część tych obrazów pochodzi z XVI i XVII wieku, kiedy to namalowanie obrazu olejnego kosztowało prawdziwy majątek, na który mogli sobie pozwolić tylko nieliczni i najzamożniejsi.      Z oczywistych powodów prawie wszystkie obrazy przedstawiają ten sam motyw: sylwetkę uzdrowionego w trakcie choroby i modlitw oraz sylwetkę Stanisława Patrona Polski.         Fragment Muzeum w Piotrawinie.

przedstawiające Św. Stanisława, wskrzeszonego rycerza Piotra i króla Bolesława Śmiałego

(sąd w Solcu) oraz zabójstwo Św. Stanisława przez Bolesława Śmiałego.

W przykościelnym muzeum z największym w Polsce i Europie zbiorem olejnych obrazów wotywnych z XVI-XVII w., ufundowanych przez pielgrzymów, którzy u grobu rycerza Piotra uzdrowieni zostali z nieuleczalnych chorób.   Na pierwszym planie od lewej: gen. bryg. Henryk Dziudek, ppłk Zbigniew Żurowski, gen. bryg. Jan Rybak i Wiktor Niedziałek.

Od lewej: archiwalna fotografia sprzed 1930 roku słynnej lipy w Piotrawinie. Była ewenementem przyrodniczym, gdyż

rosła korzeniami do góry. Według kronik zasadził ją - wsadzając w ziemię gałązkę lipy liśćmi do dołu - św. Stanisław

w 1074 roku, na pamiątkę wskrzeszenia rycerza Piotra, zaraz po powtórnym pochówku rycerza, obok jego grobu.
Rozpadła się w 1930 roku, a w jej miejscu wyrosła jej córka - odrost złożony z trzech pni (od prawej).

W środku: tablica obok tej lipy. Foto: Ryszard Murat 2013.

Wiktor Niedziałek - kustosz Pałacu Piotrawin opowiada historię słynnej piotrawińskiej lipy.

   Także we współczesnych czasach nikt nie przeczy, że wiara jest w stanie uczynić prawdziwe cuda, wobec których medycyna jest bezradna. Z tego względu także dziś wiele osób pielgrzymuje do Piotrawina z tymi samymi intencjami.

   Piotrawin to jedyne na świecie poza Palestyną miejsce, znane ze wskrzeszenia zmarłego człowieka. Żadne inne miejsce w Polsce i Europie, bez względu na swą sławę, nie ma pod tym względem takiej tradycji, jak maleńki Piotrawin.

     W Piotrawinie znajdują się między innymi:

• grób wskrzeszonego rycerza Piotra, niedawno dokładnie zbadany przez archeologów i naukowców o innych specjalnościach pod nadzorem Generalnego Konserwatora Zabytków (wyniki tych badań opublikowane zostały w 2014 roku w monumentalnej książce z licznymi ilustracjami pt. „Zespół zabytkowy Piotrawina – Promocja dziedzictwa” - do nabycia u proboszcza Piotrawina);
• Sanktuarium Św. Stanisława – kościół z XV wieku, zbudowany na miejscu większego drewnianego kościoła z X wieku;
• wielki zbiór obrazów wotywnych, o których była mowa wyżej;
• historyczne obrazy, przedstawiające cud wskrzeszenia w Piotrawinie i inne wątki związane z tym wydarzeniem;
• kamienna rzeźba u grobu rycerza Piotra, przedstawiająca modlącego się o uzdrowienie pielgrzyma naturalnej wielkości;
• pozostałości lipy, zasadzonej koło grobu rycerza Piotra przez biskupa Stanisława w dniu cudu wskrzeszenia, która rosła do góry korzeniami;
• pozostałości kolumn, zgromadzonych w XVIII przez biskupa Sołtyka do budowy największej świątyni w intencji odrodzenia narodu i Ojczyzny;
• przepiękny Pałac Piotrawin z XV wieku, stojący w malowniczym miejscu nad brzegiem Wisły na terenie pradawnej warowni, którą władał rycerz Piotr herbu Jastrzębiec;
• pozostałość brodu przez Wisłę, którym dwukrotnie przeszła przez rzekę wielka rzesza zgromadzonych tu osób z biskupem Stanisławem i wskrzeszonym rycerzem Piotrem – bród ten ukazuje się w okresie około 8 maja, kiedy to miało miejsce to wydarzenie.

Wiktor Niedziałek - kustosz Pałacu Piotrawin stojąc na schodach Pałacu Piotrawin opowiada o dziejach Piotrawina i Pałacu, którego jest kustoszem.   Badania archeologiczne wykazały, że w miejscu, widocznym na wprost, znajdował się wielki i jeden z najstarszych na terenie Polski przedchrześcijańskiej grodów obronnych (plemiennego państwa Lędzian - od których pochodzą nazwy Polski: węgierska Lengyel, litewska Lenkija, ruska Lach, turecka Lehce).

Pałac Piotrawin jest przepięknie położony nad malowniczym brzegiem Wisły. Zbudowany został w XV wieku na miejscu wcześniejszej obronnej siedziby wskrzeszonego rycerza Piotra herbu Jastrzębiec, która z kolei wyrosła na fundamentach jeszcze wcześniejszych warowni. Obecnie znajduje się tu centrum konferencyjne, hotel i znakomita restauracja.

Wielu uczestnikom uroczystości ten przepiękny obiekt i jego miła obsługa tak się spodobały, że zamówili

tu noclegi z piątku na sobotę i z soboty na niedzielę. 

Dojazd do Piotrawina - autem:

• od strony zachodniej przez most na Wiśle w miejscowości Kamień (najlepszy dojazd);
• od strony północnej przez Puławy i Opole Lubelskie, a następnie Łaziska;
• od strony południowej przez most na Wiśle w Annopolu i Józefów,
• od strony wschodniej przez Opole Lubelskie i Łaziska.

Program Uroczystości w Piotrawinie:

• msza św. w intencji Ojczyzny, naszego Bractwa i wszystkich członków Bractwa, a także za zdrowia poety narodowego i naszego działacza Kazimierza Józefa Węgrzyna (z miejscowości Wisła) - w kościele Sanktuarium Św. Stanisława w Piotrawinie o godz. 11:00; w jej trakcie przedstawiciele Związku Zawodowego Policjantów przy Komendzie Głównej Policji wręczą specjalne wotum jako dar dla Sanktuarium w Piotrawinie od wymienionego Związku Policjantów i naszego Bractwa;
• po mszy św. - wycieczka dla uczestników naszej uroczystości do historycznych pamiątek, o których mowa wyżej – poprowadzą ją: kustosz Pałacu Piotrawin Wiktor Niedziałek (o korzeniach tatarskich) i kustosz Sanktuarium Św. Stanisława ksiądz kanonik Adam Lemieszek (proboszcz miejscowej parafii);
• uroczystość patriotyczna Bractwa w Pałacu Piotrawin – o godz. 13:30;
• uroczysty obiad dla uczestników tej uroczystości w Pałacu Piotrawin – o godz. 15:00.

Niektórzy uczestnicy uroczystości w 2015 roku przed wejściem do kościoła w Piotrawinie. W tle kaplica grobowa rycerza Piotra.   Wielki Mistrz Bractwa Ryszard Murat (od prawej) przedstawia Wiktora Niedziałka (w centrum) - kustosza Pałacu Piotrawin, który był przewodnikiem po zabytkach piotrawińskich. Drugi od lewej ks. kanonik Adam Lemieszek - proboszcz parafii w Piotrawinie i kustosz Sanktuarium Św. Stanisława.

Uroczystości Bractwa w Piotrawinie w 2015 roku. Mszę św. w intencji Ojczyzny i Bractwa odprawili: ks. kanonik Adam Lemieszek (na fotografii) i ks. prałat Józef Roman Maj herbu Starykoń(kapelan Bractwa).   Pocztami sztandarowymi dowodził gen. bryg. Henryk Dziudek herbu Dziudek (na pierwszym planie).

Wręczenie odznaczeń na uroczystości w Piotrawinie w 2015 roku. Od lewej: Henryk Pająk z Lublina – autor wielu publikacji historycznych. Od prawej: Kazimierz Józef Węgrzyn herbu Węgrzyn z Istebnej – współczesny polski poeta narodowy. Złoty Krzyż Zasługi Stowarzyszenia Kawalerów Orderu Wojennego VIRTUTI MILITARI Kombatantów

Wojska Polskiego wręcza prezes tej organizacji - bohater wojenny admirał Henryk Leopold Jerzy książę Kalinowski

herbu Kalinowa (Warszawa).

   W trakcie uroczystości w Pałacu Piotrawin tradycyjnie uczestnicy zostaną uroczyście przedstawieni, a ponadto wręczone zostaną Patenty szlacheckie, nominacje na stopnie oficerskie, odznaczenia i inne wyróżnienia.

   Serdecznie zapraszamy.

Uroczystości patriotyczne Bractwa - do końca 2017 roku:

         Uroczystości patriotyczne Bractwa do końca 2017 roku odbędą się w następujących terminach:

• 13 maja 2017 roku - w Sanktuarium Św. Stanisława i w Pałacu Piotrawin (w Piotrawinie na Lubelszczyźnie)
• 10 czerwca 2017 roku - na Jasnej Górze w Częstochowie
• 17 czerwca 2017 roku - w siedzibie Bractwa w Warszawie
• 15 lipca 2017 roku - w siedzibie Bractwa w Warszawie
• 19 sierpnia 2017 roku - w siedzibie Bractwa w Warszawie
• 23 września 2017 roku - w siedzibie Bractwa w Warszawie
• 21 października 2017 roku - w siedzibie Bractwa w Warszawie
• 26 listopada 2017 roku - na cmentarzu wojennym w Kolonii Zbędowice i w hotelu "Grota Bochotnicka" w Bochotnicy koło Kazimierza Dolnego na Lubelszczyźnie
• 16 grudnia 2017 roku - w siedzibie Bractwa w Warszawie.

   W przypadku zmian w podanym planie - będą one tu na bieżąco publikowane.

   Serdecznie zapraszamy zainteresowanych.